PRO MEMORIA

Piotr zamyślony już od dłuższego czasu nerwowo szarpał i gładził swą brodę, o czymś myśląc. Wstał i nikomu nic nie mówiąc, gdzieś wyszedł. Szedł Piotr samotnie do grobu, bo myślał nieśmiało, a swych myśli wstydził się wyznać przed resztą uczniów, że jeśli Jezus powstał z martwych i ukrywa się gdzieś w pobliżu swego grobu, to może potrzebuje jakiejś szaty. Jakże inaczej godnie mógłby ukazać się światu? Dotarłszy na miejsce, siadł na kamieniu, by pomyśleć, co dalej począć.
Wtem spostrzegł, jak zza zakrętu drogi wyłania się straż świątynna, a za nią idą arcykapłani i starszyzna ludu, którzy także szli do grobu Jezusa, by sprawdzić wieści przyniesione im przez żołnierzy, którzy strzegli pieczęci nałożonych przez nich na grobowy kamień. Przestraszony Piotr tym nagłym spotkaniem — a wydało mu się, że to po niego idą — umknął cichaczem za pobliskie skały.Tam czekał na niego Jezus Zmartwychwstały.
Spostrzegł Piotr swego Mesjasza, otoczonego nieziemskim blaskiem i odzianego w przepiękną szatę tak lśniącą bielą, jak tamta z Góry Przemienienia. Z głuchym jękiem, bez zmysłów padł Jezusowi do nóg. Lecz zaraz poczuł na swym ramieniu dłoń Jezusa, który Go podnosił i przytulał do swego Bosko-ludzkiego Serca. Żar miłości i bezmiar pokoju przelewały się z Serca Jezusa jak woda żywa do jego skołatanego i zdławionego serca. — Bóg mój i Król mój — szeptał Piotr i jak małe dziecko wtulał swą głowę w szyję i włosy Jezusa spływające na Jego ramiona. Serce Piotra z trudem otwierało się na szczęście po tak długiej udręce współcierpienia krzyża. Po dłuższej chwili rzekł do niego Jezus: Idź, Piotrze, do braci i utwierdzaj w wierze, by nie byli niedowiarkami, lecz wierzącymi, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych.

ks. Tadeusz Kiersztyn, Ostatnia walka.